Buscar este blog

12/6/11

Tartaletas y canelones de calabacín para una frikicea coruñesa

Esta vez les tocó a ellos. Nos visitaron los amigos de Madrid y les invitamos a cenar. Aproveché la ocasión y utilicé el calabacín, de dimensiones descomunales, que nos regalaron esta semana, para hacer canelones de calabacín (receta  que me descubrió Tomás en verycocinar.com), acompañados de unas tartaletas de queso de entrantes.

Primero, las tartaletas, es un recurso del que tiro mucho por que es muy fácil y gusta, los esfuerzos los dejé para el segundo plato. Las bases las compré, las venden por bandejas en el supermercado, el tamaño lo eliges tú según el gusto, a mi me gustan las más pequeñas. Después, en un pequeño cuenco mezclo una tarrina de queso de untar con una de requesón y un puñadito de albahaca. Reparto la mezcla resultante entre las tarrinas. Por encima, para adornarlas y darles un toque de sabor, a un grupo les coloqué una pequeña hoja de lechuga y medio tomate cherry; y, a un segundo grupo les coloqué frutos secos como una nuez o unas semillitas de sésamo. Como toque final las coloqué en una bandeja de pizarra y las aliñé con: sal, aceite y reducción de vinagre de módena ( con el que puedes hacer dibujos y mejorar la presentación del plato).

El plato estrella fueron los canelones de calabacín. Ya los había echo otras veces, pero en esta ocasión, tenía un cortador grande, con lo que resultó mucho más facil el cortar el calabacín en láminas y además quedaron mucho mejor. Son varios los pasos que hay que dar:

- Como acabo de comentar, cortar el calabacín en finas láminas y meterlas un minuto en el micro para que reblandezcan y poder manipularlas mejor para rellenarlas.

- Para el relleno yo uso: tomates escalfados y un refrito de setas, berenjenas y nueces.

- El tomate escalfado: Cortas varios tomates y les quitas el líquido, los metes en el horno con abundante sal y albahaca, hasta que se pochen.

- Por otro lado en una sartén fries un poco de ajo al que le vas añadiendo las setas y las berenjenas. Cuando estas ya estén hechas añades las nueces y un puñadito de piñones.

- Cuando ya lo tienes todo listo, y las láminas de calabacín ya han enfriado un poco, las vas cogiendo de dos en dos, colocándolas en paralelo, les añades una cucharita de relleno, las enroscas y las vas colocando en una bandeja de horno.

- Sólo queda la bechamel para cubrir los canelones: En una cacerola ponemos al fuego lento un chorro de aceite, le añadimos un puñado de harina y revolvemos. Cuando se hayan mezcado bien y quede la masa sólida en bolas, vamos añadiendo poco a poco la leche sin dejar de revolver, casi al final añadimos un poquito de nuez moscada.

- Sólo nos queda el paso final. Vertemos la bechamel por encima de los canelones y espolvoreamos queso rallado, lo ponemos 10 minutos al grill y queda listo para cenar.

Yo creo que les gustó, vosotros podréis juzgar por las fotos, aunque, no son para nada de buena calidad. Este cursillo lo tengo pendiente si quiero que mis platos se vean más apetitosos.

9/5/11

Mermelada de fresa express


El otro día llegaron a nuestras manos un montón de fresas, así que hicimos mermelada. Decidimos tirar de una receta rápida, que nos permite elaborar un producto casero a pesar de tener poco tiempo. Tan bien se nos dio que al final cocinamos dos modalidades:


1. Mermelada de fresa tradicional


2. Mermelada de fresa especiada: Apoyándonos en la receta que nos deja uno de nuestros blogs preferidos.




Lo más aburrido de todo este proceso es lavar y cortar todas las fresas en pedazos entremezclándolas con un poco de azucar para que suelten su jugo.

Por otro lado, mientras las fresas maceran, se va elaborando el almibar: dos tazas de agua y una  de azúcar que se revuelven bien para que se disuelva, se pone entoces al fuego y se deja herbir hasta que espese un poco, antes, cuando se esté calentando la mezcla, se añade un chorro de zumo de limón.

Cojemos las fresas que dejamos antes y las batimos. Yo ahora, es cuando empecé el proceso de separación para que salieran las dos modalidades de mermelada. Dividí las fresas en dos cacerolas y las puse el fuego, les añadí a cada una una parte proporcional del almibar.

Tienen que estar al fuego unos 20 minutos, mientras de vez en cuando les quitamos la espuma blanca que saldrá en la superficie.

En una de las cacerolas añadí, cuando llevaba más o menos 10 min. de cocción, las especias: una ramita de limón, cardamomo (quitándole las vainas), clavo y canela. Especias que intenté retirar, una vez acabase la cocción (aunque alguna que otra se quedó dentro).

Y ya está, terminamos, sólo falta repartirlas en los botes para hacer conservas, para lo cual: cerramos bien los botes y los metemos en la cacerola, que llenamos de agua y ponemos al fuego. Tienen que hervir durante unos 20 min. y sólo los retiramos después de que el agua haya enfriado.

Una receta facil que nos permite tener mermelada casera durante una buena temporada! :)

19/4/11

Unha carta vexetariana na Costa da Morte



Sorprende, e máis no seo da Costa da Morte, atopar unha carta personalizada para vexetarianos. En Cee, o Restaurante O Gallego vén de abrir unha carta cunha variedade de pratos vexetarianos, e ata veganos, ben ampla e exquisita.

Ao carón dos entrantes, do peixe, da carne e dos viños, un apartado "Para vexetarianos" oferta manxares como berexenas recheas con soia (na foto), allo branco, tempura de verduras con salsa de iogur, ou brócoli con pasta de mazá.

Non queda aí a oferta se non que os postres tamén ten oco para veganos, con marabillas de mazá confitada, mouse de chocolate ou brochetas de froita con chocolate negro.

Cómpre ter en conta que algún do pratos requiren encargo. Poden avisar no 629 241 912.


Máis información

10/4/11

Baobab- Un restaurante senegalés en lavapies


Ya hace algunas semanas que fui de visita fugaz a Madrid a ver a mis amigos emigrados. De vez en cuando me gusta pasar por allí, donde busco comer en algún sitio original aprovechando la mayor variedad de locales. Esta vez tocó un senegalés situado en uno de los barrios más auténticos de la ciudad: Lavapies, exactamente en la calle Cabestreros (añado mapa). Se llama Baobab haciendo referencia a un árbol típico
que se da en Senegal.

Ver mapa más grand

Para mi gusto, primavera es la mejor estación para disfrutar de Madrid, ya que el clima te permite ir en camiseta pero no hace ese calorazo del verano. La terraza de este restaurante es perfecta para descansar de las visitas culturales y comer algo diferente y barato. Ahí dejo el  menú para que podáis ver los precios económicos.

Nosotras básicamente pedimos arroz senegalés, unas con carne (Thiebou Yapp)  y otras vegetal (Tiebbou vegetal). Yo, pedí el vegetal que como ingrediente especial tenía yuca, además de diferentes verduras como pimiento, zanahoria y col. Para aderezar el plato nos encontramos un trozo de limón y un poquito de salsa, que intuí de ciruela. Una mezcla, que como adivináis da un sabor bastante diferente a lo que acostumbramos, una combinación agridulce que me resultó muy sabrosa. La cantidad de la ración es bastante grande, todas las que estuvimos allí somos de buen diente y ninguna se acabó su plato, aunque casi.

 Ya estamos en abril, así que habrá que ir planeando cuando ir otro fin de semana, antes de que llegue el pesadísimo verano a la ciudad.

3/4/11

Bizcocho manzana, nueces y piñones

Encontré esta receta buscando una solución para evitar que al hacer un bizcocho el relleno se escurriese todo para abajo en vez de quedar bien repartido por todos los niveles, como sería lo correcto, duda que me surgió cuando Boas Migas me regaló uno con este problema (buenísimo y grandísimo, por cierto).

Solución: de Rechupete. Aquí me dieron la idea de mezclar manzana, nueces y piñones (piñones! no se me hubiera ocurrido, una combinación que ya nunca abandonaré!).

No lo pude evitar y casi al momento me puse en marcha, no podía parar de pensar en comerme un bizcocho como el de la foto, enterito!

Saqué los ingredientes necesarios:

- 250gr de harina
- 4 huevos
- 1 sobre de levadura
- un poquito de canela
- cucharadita de azucar avainillado
- un pellizquín de sal
- 50gr de mantequilla
- 50 ml aceite de girasol
- 200 ml nata líquida
- 50 gr de nueces
- 50 gr de piñones
- 2 manzanas
- ralladura de mandarina

Cuando ya lo tenemos todo preparado en la encimera, empezamos con la masa:

En un bol batimos muy bien los huevos con el azúcar, añadimos la nata y rallamos encima un poco de piel de mandarina. Seguimos mezclando bien con la mantequilla, el aceite y el pellizco de sal, dándole bien de vueltas hasta que no queden grumos.

Ahora toca añadir la harina y la levadura.Masa lista. Mientras la dejamos reposar preparamos el relleno.
Pelamos y laminamos las manzanas en trozos pequeños, lo mismo hacemos con las nueces y además cogemos un puñadito de piñones. Estos ingredientes los mezclamos bien con la canela y la vainilla.

Ya lo tenemos preparado todo, así que ponemos el horno a precalentar (190º) y untamos la bandeja que vayamos a usar con mantequilla.Volcamos la mezcla del bizcocho en el molde y después los ingredientes por encima, empujándolos un poco con el tenedor hacia abajo, mezclándolos un poco con la masa (este es el truco para que no queden todos abajo).

Se mete en el horno unos 40 min,. y para evitar que se queme la parte superior, los últimos minutos tapamos con papel albal el bizcocho y bajamos un poco la temperatura.


Tachán! Listo y riquísimo, lo ideal es esperar unas horas y desmoldarlo, pero entiendo, que a veces uno no lo puede evitar, así... calentito, recién salido del horno....ñamñam  :)

29/3/11

En abril engordamos: Come A Coruña

No puedo daros muchos detalles, pero hoy me he enterado que durante el mes de abril en la ciudad de A Coruña se celebrará el evento gastronómico "Come A Coruña" con circuitos de tapas, degustaciones, aulas gastronómicas, cine gastronómico, aulas infantiles, etc...
Lo poco que sé es que es una actividad que se enmarca dentro de la campaña "Coruña Gústame", que sacarán una página web con más información al empezar abril y que éste es el cartel.

Estaré atenta a ver de que más me entero....

28/3/11

Fidegua de verduras para un domingo vago

Un domingo, te apetece algo rico pero no cocinar demasiado: se nos ocurrió una fidegua vegetal. Abrimos la nevera y sacamos:

- Puerro
- Ajo
- Cebolla
- pimiento
- setas (las congelas del Mercadona he descubierto que están buenísimas)
- vino blanco

Después abrí la alacena y completé con:
- pimentón
- perejil
- fideos
- guindilla
- laurel


Cogimos una sartén y comenzamos con el refrito: un chorro largo de aceite donde vertimos ajo, cebolla, puerro y pimiento picado con un poquito de perejil y guindilla. Le añadimos un chorro de vino blanco y dejamos que se pochara a fuego lento un rato largo. Por último, cuando ya estába más o menos echo, le añadimos una cucharadita de pimentón y, después, cuando ya está todo bien mezclado, las setas.

Sólo faltan los fideos, como eramos dos, le echamos un vaso y medio, a lo que le sumamos un puñado de quinoa, para darle un aporte proteínico al plato, y lo cubrimos con dos vasos de agua  y dos hojas de laurel. En este tipo de platos, como en el guisos, yo vierto agua hasta cubrir justo el contenido de la sartén.

Ya sólo hay que esperar a que se hagan los fideos, osea, unos minutillos.
Un plato muy fácil de preparar, con el que se mancha poco y queda muy sabroso...

Por cierto, nunca os olvidéis de la sal, un poco para que no quede soso. Lo apunto en esta ocasión, por que hoy pequé de escasa y tuve que añadirle una vez servido en la mesa (que fallo!)



27/3/11

LING: la revista que leí volando...

Mientras Boas Migas nos recomienda cómo comer sushi, yo quiero recomendar una revista que me gusta mucho, que hasta ahora sólo podía leer en el avión: ling. Acaban de estrenar la versión online.

Aunque penséis que no viene a cuento, si que viene, ya que en cada número de la revista se publica una receta. El diseño con el que se muestran  los diferentes pasos a seguir en cada receta a través de dibujos me gusta mucho: claros, esquemáticos y originales.

Además, como es la revista de un avión, tratan temas curiosos de diferentes culturas y países, y así mismo ocurre en la sección de recetas, donde podemos encontrar y aprender a cocinar platos de diferentes nacionalidades fáciles de hacer.

26/3/11

23/3/11

ALCACHOFAS A LA BRASA

Hoy no me apetece pasar mucho tiempo en la cocina, pero me apetece comer rico. Este invento lo vi por primera vez en Italia, paseando por la ciudad de Catania, en Sicilia. Allí me encontré de frente con un puesto de alcachofas a la brasa de las que la gente disfrutaba, como aquí se hace con las castañas asadas, paseando por la calle.
Lo más difícil, es limpiar las alcachofas, ya veis, quitar las primeras hojas y el rabo, para que se sostengan en pie, y abrirlas un poco para que se puedan hacer todas las hojas, también las de dentro.

Se colocan en la brasa. Se prepara un aliño: aceite, ajo y perejil. Se reparte entre las alcachofas con una cuchara procurando que caiga por dentro, dejando que se empapen las hojas del interior que son las que se comen.

Se dejan tiempo, sin prisa y sin apartarlas con miedo cuando veamos que las primeras hojas se churruscan, está bien así, es normal, lo importante es que las de dentro se hagan....

Si no las has probado nunca así, te sorprenderás cuando te sientes a despellejar y comer las hojas tostaditas que con esa aliño están sabrosísimas, además es un vicio, como las pipas

.Ummm, para mi fue todo un descubrimiento!.

21/3/11

As cantinas do Eume

Fai un par de semanas pasei un par de días de relax en boa compañía polas Fragas do Eume. Ademáis de ter moitas ganas de coñecer o entorno natural da zona, tamén me apetecía probar as chamadas Cantinas do Eume. Fai tempo escoitara dicir que varios establecementos gastronómicos da zona do Eume se agruparan baixo unha marca común que as distinguía como un selo de calidade. Aínda que pola sonoridade do nome, me imaxinaba unhas cantinas tradicionáis e máis típicas, a verdade é que na decoración e nas formas son uns establecementos actuais, pero dos actualizados con bo gusto.
Hai varios establecementos baixo esta denominación e todos teñen boa pinta, aínda que o dono do noso aloxamento recomendounos a Cantina Río Covés. Así que antes de subir ó recén restaurado Mosteiro de Caaveiro e de buscar sen éxito unha antiga central eléctrica abandonada, fomos a coller forzas alí.

Non sacamos fotos á comida, pero esto foi o que pedimos:
- Ensalada de queixo fritido con noces
- Filloa rechea de boletus
- Magret de pato con salsa de champiñóns
- Costrata de cocochas e vieiras. Un prato tradicional da zona do Eume, que se parece a unha empanada pero leva máis recheo e varias capas finas de masa polo medio.

Estaba todo moi saboroso e no seu punto, pero ainda que o ambiente é agradable, non me deixou a pegada especial que me esperaba. Sería polas miñas altas espectativas, pensando que sería outro tipo de restaurante máis tradicional e típico da zona. Esperábame un sitio único e era un restaurante que podería estar tanto alí como no centro de A Coruña ou nas Rías Baixas. Pero claro, é unha opinión persoal.

14/3/11

Sorprendente recomendación. El rincón de Gran Hermano





Tardé en llevarlas y tardé en escribir el post. Nunca es tarde si la dicha es buena. Lo primero de todo: situarse, por que el sitio no está a mano. Aunque no está marcado en el mapa es el nº 13 de la Calle González del Villar que cruza con la Calle San Isidro, todas las calles en esa zona son iguales, os perderéis, porque para dificultarlo todavía más el bar/restaurante desde fuera no se distingue a simple vista de todos los demás bares del barrio, tendréis que fijaros en el cartel de la parte superior donde viene indicado su nombre (dejaron el que le habían puesto los antiguos dueños, así que aún sigo con la incógnita) . Si vais el fin de semana es mejor reservar, ya lo han comentado por ahí y no somos los únicos en conocerlo sumándole a esta gran tragedia las dimensiones enanas del comedor Os dejo la tarjeta que me dieron a la salida en la que se indica el teléfono, Lo primero que sorprende es la carta, aquí no, pero en el contexto os sorprenderá. Hay algunos platos, claro, de los más ricos y esmerados que hay que encargar. No os cuesta nada, ya que vais a llamar para encargar,merece la pena. Nosotros como no llamamos tampoco encargamos y embaucadas por la carta y la gusa, no dejamos llevar, pedimos de más pero lo comimos todo. Buena señal.



CIERRA LOS DOMINGOS NOCHE Y LUNES SALVO FESTIVOS Y VÍSPERAS.



El menú que nosotras elegimos:


De entrante una ensalada que de particular tenía cebolla caramelizada lo que le daba mucho sabor y un toque distinto.


Acompañandola unas croquetas caseras de jamón y pan tumaca con jamón, normal nada original en la receta, pero bien preparadas con buena materia prima, rico rico.







A continuación, y el plató que más me gustó, Milhoja de berenjena con cebreiro y almendras, donde la berenjena se presentaba fileteada y en tempura, separada cada lámina por el queso y el fruto seco, mmmm.




Y finalmente, huevos rotos con costra de jamón que como dije anteriormente, sobraba, pero no le hicimos ascos. Muy
bien presentado, en nivel es en los que se intercalaban los ingredientes, nada pesado y poco aceitoso, en su punto.





Es una carta extensa, así que se puede repetir de vez en cuando, sirve sobre todo para sorprender a amigos que cuando entran se esperan que lo único que van a sacar de ti es una taza de vino malo y una partidita de mus. Al salir, sin embargo, les has sorprendido con una agradable y peculiar cena, seguro que salen contentos!

Y la sensación con la que sales, es que si repites dos veces ya tendrás plena confianza con la familia que lo regenta, gente encantadora y cercana. De andar por casa, pero casa de lujo.

27/2/11

¿Cuál crees que es el mejor sabor del mundo?



Buenas!,

Hoy sólo paso por aquí para recomendaros un concurso: sabores del mundo que descubrí viendo esta mañana Babel un programa de la 2. Una de las partes del programa consiste en que gente de diferentes nacionalidades que por cualquier motivo se
encuentre en España nos presenten alguna receta de su país de origen. Todas las recetas las están reuniendo y publicando en la página para que todos nosotros podamos votar la que más nos
gusta, tenemos hasta el 3 de julio y la receta ganadora saldrá publicada el 20 de Septiembre.

Bastante interesante para probar, hacer y conocer cosas nuevas!

26/2/11

Gołąbki



Os Gołąbki son un prato típico de Polonia. Gołąbki (que se pronuncia /gouompki/) significa "pombiñas". Segundo a lenda popular o rei de Polonia Casimiro IV alimentou o seu exército a base de auténticas Gołąbki durante a guerra dos Trinta Anos, aló polo 1465, ás portas do Castelo de Malbork, no interior do país.


O prato consiste en medianas bolas de follas de col (Kapusta, moi típico no este de europa), ou repolo, recheas de diferente xeito. O normal soen ser con carne de porco, de ternera e arroz, pero nós imos facer de arroz con verduras e champiñóns.

Ingredientes


- Un repolo ou unha col grande
- Un par de vasos Arroz
- Champiñóns
- Cebolas
- Pemento
- Cabaciña
- Zenoura
- Salsa de tomate, "concentrado" e/ou tomate triturado.


Procedemento


Para facela comezaremos cocendo un repolo ou unha col o máis grande posible, nunha pota grande con auga fervendo. Deixámos que a col vaia abrandándose e cando vamos que estea sacámola da auga e imos arrincándolle as follas enteiras unha a unha.

Por outra banda imos preparando o mollo. Pochamos ben de cebola, imos engandindo ao rustrido zenoura, pemento, cabaciña, berenxena e champiñóns. Deixamos que se poche ben todo, aderezamos con especies (pementa negra, e algún masala vaille fenomenal) e botamos o arroz. Deixamos que o arroz se molle na salsa e botamos o doble de auga e tapamos. 20 minutos depois o mollo está listo, abrimos e deixamos que enfríe.

Con todo xa máis ou menos frío, procedemos a facer os gołąbki propiamente ditos, que non é máis que encher cada folla de col de mollo cunha culler. Podemos escoller a medida que máis nos guste pero soen saír dun tamaño semellante a unha cinta de casette doble.

Xa puidemos ir pochando outro pouco de cebola para a salsa de tomate. Agora deixaremos case que unha hora os gołąbki, tapados, pochando en salsa de tomate, polo que en Polonia usa "Concentrado de tomate", cousa difícil de atopar. O concentrado serve para ir engadindo cada rato un pouco de auga e que non se pegue. Nós podemos facer primeiro unha boa salsa de tomate natural con ourego, e ir engandido, a medida que se nos vai evaporando a salsa, tomate triturado de lata.
Volta e volta e cando os gołąbki xa tomen un ton máis vermellón, xa están listos para servir. E se sobra mollo, non está de mais acompañar un gołąbki cun pouco de salsa e o mollo de arroz.



Como curiosidade, apunto un grupo de Facebook sobre este manxar do este europeo, aberto dende os EEUU: Golumpki.

23/2/11

CANELONES DE CALABACÍN PARA UN CUMPLEAÑERO VEGETARIANO

La ocasión requería algo especial asi que echamos mano de la siempre recomendable página "ver y cocinar" en la que Tomás nos recomendaba unos originales canelones de calabacín, perfectos para un vegetariano que llegaba a los treinta.

Para la preparación no necesitamos nada especial:

- Calabacines
- Tomate
- Berenjena
- Cebolla
- Nueces
- Orégano
- Sal y azucar

Y comenzamos. Lo primero, la berenjena se pica y se espolvorea con sal dejándola reposar en un recipiente para que pierda algo de agua. Mientras el agua se pierde, vamos a dedicarnos a preparar el envoltorio de los canelones: partimos el calabacín/es longitudinalmente y lo/s laminamos. Para esto sería ideal, por el tiempo que nos ahorraría, una mandolina por que si no vamos a necesitar mucha paciencia con un cuchillo bien afilado. Una vez termitada esta operación estaría bien pasar las tiras un poco por el microondas, por una plancha o sartén para que se ablanden y sea más sencillo manipularlas. Dejamos preparadas a un lado las láminas de calabacín.

Ahora nos dedicamos de lleno al relleno. La berenjena sigue en sal. Cojemos los tomates los escaldamos, les quitamos la piel, los cortamos, escurrimos el agua que desprenden y les echamos, sin miedo, sal, azucar y orégano. Los metemos al horno/ microondas hasta que se pochen.

Retomamos la berenjena. Ponemos una sartén al fuego y metemos la cebolla picada que se haga bien, cuando ya lleva un rato añadimos la berenjena y cuando las dos están echas apagamos el fuego y añadimos un puñado de nueces picadas.

Todo esto lo mezclamos con el tomate, que ya estará echo y ya tenemos un rico relleno.

Preparamos estiradas las lonchas de calabacin que estiramos de tres en tres, cada grupo formará un canelon. En cada una ponemos una cucharada de rellenos y envolvemos uno a uno hasta que se acaben las lonchas de calabacín. Yo siempre calculo mal y me sobra relleno, mejor, por que para aprovecharlo se hace con una pasta al día siguiente y está riquísimo.

Conviene echarle una salsa por encima, de las veces que los hice prove con dos:

1. Bechamel: aceite, harina y leche.
2. Salsa de calabaza: Cocí calabaza y zanahoria, lo batí y le añadí sal, pimienta y albahaca....

Creo que los invitados quedaron contentos. :)